Recensie

Verhulsts ‘Helaasheid der dingen’, helaas niet zo goed als verwacht.

Titel: De helaasheid der dingen

Auteur: Dimitri Verhulst

Pagina’s: 208

Oorspronkelijke taal: Nederlands

Jaaruitgave: 2006

   Genre: roman

‘De helaasheid der dingen’ van Dimitri Verhulst is een ontroerend maar ook komische autobiografie waar hij terugblikt naar zijn jeugdjaren in Reetveerdegem (Aalst).Het is een deels fictief verhaal. In dit boek komen veel thema’s aan bod zoals alcoholgebruik, vader-zoonrelaties, standenverschil … Het boek had een groot succes. Verhulst won er de publieksprijs van de Gouden Uil mee, Humo's Gouden Bladwijzer en het werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs en De Inktaap 2008.

Korte inhoud

Het verhaal speelt zich af in en om Reetveerdegem. Dimitri woont samen met zijn vader ,zijn vier nonkels en zijn grootmoeder in een huisje dat goed hun levensstijl weergeeft. Vuil, stinkend naar sigarettenrook, braaksel, urine en alcohol en bijna helemaal leeg omdat de deurwaarder hun bezittingen komt ophalen om hun drankschulden op te heffen. De enige die nog voor Dimitri zorgt is zijn grootmoeder. Doorheen het verhaal zien we hoe Dimitri met zijn nonkels en vader opgroeit, hij begint ook te drinken en te roken. Later in het verhaal als hij ouder is krijgt hij een zoon die, zoals hijzelf, ongewenst was. Hij keert met hem terug naar Reetveerdegem en vindt dat zijn nonkels en het dorp sterk veranderd zijn, alleen is het niet de rest die veranderd is maar hijzelf.

Stijl en taal

Het verhaal is vanuit het auctoriele ik-perspectief geschreven, in zowel de belevende als de vertellende ik. Hierdoor kan de lezer zich een beetje in het verhaal fantaseren en denken dat hij het hoofdpersonage is (ook al gaat hij dat in dit verhaal waarschijnlijk niet doen). Er is een duidelijk verschil tussen de belevende en de vertellende ik-figuur. De stijl in het verhaal is afhankelijk of de ik-figuur het verhaal beleefd of verteld. Bij de belevende ik-figuur is Dimitri nog jong, nog wat onbeleefd, grof. Bij de vertellende ik-figuur daarentegen is Dimitri volwassene. Hij is dan beschaafd en heeft een mooie, rijke woordenschat. Hij spreekt dan bijna op een poëtische wijze. 

Ze spreken voornamelijk met een Oost-Vlaams dialect, wat ook te verstaan is aangezien Dimitri zijn jeugd daar heeft gewoond. Het is zeker niet storend en alles blijft verstaanbaar. De auteur zorgt er zelf voor dat het op sommige plaatsen als gewoon Nederlands klinkt.

Structuur

Het boek bestaat uit twaalf hoofdstukken die op zichzelf ook een apart verhaal zouden kunnen zijn. De hoofdstukken zijn allemaal in chronologische volgorde, maar er zijn wel tijdsprongen tussen sommige hoofdstukken en dat maakt het verhaal soms moeilijk te vatten. De auteur heeft wel een bepaalde structuur gebruikt in zijn boek door het eerste en laatste hoofdstuk op elkaar te laten lijken (=cirkelstructuur).

Mijn leeservaring

Het boek is goed geschreven alleen wat te langdradig naar mijn zin. Het leek dat de auteur een boek van 200 pagina’s wou schrijven en na 150 pagina’s zijn verhaal al af was. Het einde rekt hij wat te lang uit. Hij begint op het einde ook meer en meer te verspringen in tijd en ruimte en dat maakt de verhaallijn soms moeilijk te volgen. Het verhaal eindigt ook niet logisch, je denkt dat het verder gaat maar het stopt plotseling zonder afsluiter. Ik zal misschien nog eens een boek van hem lezen, maar ik hoop dat het einde dan wat beter is afgewerkt dan in dit boek.